Vannacht had ik een droom over de vertelgrens, een soort grens waarbij het niet mogelijk is om het over te steken zonder te zijgen.
De grens waarbij men dingen nog kan vertellen en waarbij het onfatsoenlijk is om ze te vertellen, of hoogverraad, te machtig, onmondig, onverantwoordelijk, onverstaanbaar, dom of nutteloos; kortom alles wat een mens zwijgen doet.
Als het land een geheim heeft en alle inwoners hebben een geheim, behoren de geheimen van die inwoners dan ook tot het landsgeheim?
Als tussen mensen alleen nog maar onvertelde feiten bestaan omdat niemand buiten zijn vertelgrens kan komen, gaan mensen zich dan pas wijsmaken dat ze onmondig moeten zijn omdat ze anders niks te vertellen hebben?
Er is niemand die hen eerder heeft verteld dat ze pas iets te vertellen hebben als ze allemaal hetzelfde blijven kakelen.
Dus is niemand onmondig die kakelt dat ze niks te vertellen hebben.
