Als een lopende band leren acteurs als moderne gladiatoren aan mensen (in het speciaal jong volwassenen) om elkaar te imiteren, zodat mensen een soort reactie model hebben waarmee ze elkaar te lijf kunnen gaan. En het lijkt de illusie te steunen dat gesprekken niet een toevallig patroon volgen, wat ze helaas wel hebben. Hoe kleingeestiger de persoon, hoe incoherenter het gesprek mogelijk is, voor een buitenstaander.
Nadat we allemaal in deze papegaaien-val zijn gevallen, en de originaliteit de doodsteek is gegeven, is iedereen zijn eigen acteur geworden in een wereld waar het hele podium alleen maar om geld en sex draait. En niemand nep wil hebben.
Maar het gaat zelfs dieper, we laten anderen voor ons kijken, kijk maar eens naar je facbookvrienden. Zien ze er allemaal hetzelfde uit, in tegenstelling tot je buren? Omdat de spiegel ze allemaal hetzelfde verteld, namelijk datgene wat je zelf nooit met je eigen ogen zou kunnen zien. Daar zijn vrienden voor, domme of intelligente, zoals Sartre en Levinas het al beschreven over de blik van de ander.
We moeten zijn hoe anderen ons zien. Zelfs dronken, maar vooral winkelend. En het gevecht tegen de vooroordelen zijn dan allang opgegeven, zelfs door je plaatsgenoten en de willekeurige voorbijgangers.
Het post-moderne leven lonkt in de levenloze blik op hun profielen.
De nietszeggende blik is de blik van het anonimiteit. Hierin is geen plaats meer voor het persoonlijke, en zijn we door systeem en vervreemding (door keuze of onvrijwillig) onzichtbaar geworden. En alle imitaties zijn gezichtloze reacties.
“As we express our gratitude, we must never forget that the highest appreciation is not to utter words, but to live by them.” - President Kennedy(jfklibrary.)
