Merkwaardig dat je nooit een nieuwsbericht tegenkomt over een ex-vriend die zijn ex-vriendin in een restaurant toevallig tegenkwam na zoveel jaren en haar dus overhoop stak met een voor de hand liggend tafelmes, want die leemte in de berichtgevingen is statisch gezien een onmogelijkheid.
Het toeval doen verslaan door het te verzwijgen totdat het in een doofpot zit; en is aldus de klandizie uiteindelijk alsnog weggejaagd door het ireeele te complotteren naast de absurde bemoeizucht en door het gebrek aan openheid van de theatrale semantiekloze horeca.
En als men de vijand niet kent leert men tijdens het spookgevecht zijn vrienden wel kennen, omdat men dankzij de onduidelijke vijandigheden juist blijft steken in een moeras van hypocrisie waarin de vijand zich niet blootgeeft. Liegen is daarmee geen sociale smeerolie maar door het dictaat van de middelmatigheid een gecamoufleerde papegaai.
De enige andere en even absurde mogelijkheid is dat helemaal niemand zo'n toevallige ontmoeting ergens toestaat.
O nee, wacht, ik vergis me
Het is hoe dan ook een psychologisch drama voor de recherche.
