Sinds we niet meer op geloof discrimineren maar op ras, en omdat dat ook niet meer mag is er dus een tweedeling tussen mooi en lelijk. En als het om lelijk gaat wordt er met twee maten gemeten.
Want als lelijk iets doet wordt dat meteen negatiever beoordeelt dan als mooi exact hetzelfde doet.
Als mooi achter je aanloopt dan heet dat versieren is het echter lelijk dan wordt dat stalken genoemd.
Als mooi je aankijkt dan wordt het bruikbaar gevonden maar kijkt lelijk je aan dan hoort zien in de gevangenis thuis. Kortom als lelijk actie onderneemt is het een verliezer maar doet mooi precies hetzelfde dan is het al de winnaar. De gevoelloze pik is de enige overeenkomst tussen mooi en lelijk, voor mooi omdat iedereen de seksistische afgunst of de jaloerse lust is en voor lelijk omdat met pik nooit seks is bedoelt. Omdat het esthetisch contract is gelist met 'ook' en 'ook zo' is de liefde zonder medeleven de norm geworden, maar liefde zonder meeleven is geen liefde maar gevoelloze leuter bij een conformerend kopje koffie of over de telefoon. Maar als lelijk belt moet het gesprek zo kort mogelijk maar belt mooi dan kan het gesprek niet lang genoeg duren. En bij een wachtrij zou mooi dan niet langer moeten wachten? De rest van de wachtrij wil dat wel erwijl onfatsoenlijke mensen bij lelijk gewoon voorkruipen terwijl dan de rest van de wachtrij de ogen sluit. En daarom zou mooi ook eens eerst moeten wachten tot de incelrevolutie is uitgewoed voordat ze lelijk laten stikken voor de lol. Mooi kan praten met iedereen behalve met lelijk omdat lelijk geen vrienden heeft waar mooi mee praat. Pas als je met mooi praat heeft praten functie want mooi praat alleen maar met mensen die bruikbaar zijn en dat is ook een belangrijke les van Hollywood. Praten met lelijk is immers taboe. De vraag is eigenlijk: praat men niet omdat het lelijk is of is het lelijk omdat men er niet eens mee praat. Mooi vind liegen iets persoonlijks alsof het om privacy gaat als je met het verzwijgen van de waarheid kwetst. Pretentie, fake, illusie, glamour en selectieve presentatie is de hatelijkheid van mooi die de simpele aardigheid belachelijk maakt door lelijk met het kussen op het gezicht te laten doodsmoren door een modepop zonder zeggingskracht. Gelukkig draait er zwijmelmuzak mee met de situatie zodat je helemaal niet in de gaten hebt dat mooi het nieuwe lelijk is. En hoe fout is het als mooi schoonheid niet relevant vind omdat het tijdschrift cosmopolitan dat schrijft?
