Valt je het op dat in speelfilms met discriminatie als onderwerp, de groep (dader) altijd de haat moet uitstralen en het slachtoffer (christen, neger, jood, moslim etc) zich nauwelijks iets van die haat aantrekt alsof het hem niet aangaat en slechts de liefde (over)heeft.
Goed gespeeld?
In het echte leven zijn het de slachtoffers die vol haat zitten en de daders die er zich nauwelijks iets van aantrekken alsof ze er niks mee te maken hebben.
Over een verwrongen beeldvorming gesproken!
Het trekt dan ook het verkeerde publiek.
