woensdag 30 mei 2018
zondag 27 mei 2018
zaterdag 26 mei 2018
Over de herrie van de oogleden
Sinds we niet meer op geloof discrimineren maar op ras, en omdat dat ook niet meer mag is er dus een tweedeling tussen mooi en lelijk. En als het om lelijk gaat wordt er met twee maten gemeten.
Want als lelijk iets doet wordt dat meteen negatiever beoordeelt dan als mooi exact hetzelfde doet.
Als mooi achter je aanloopt dan heet dat versieren is het echter lelijk dan wordt dat stalken genoemd.
Als mooi je aankijkt dan wordt het bruikbaar gevonden maar kijkt lelijk je aan dan hoort zien in de gevangenis thuis. Kortom als lelijk actie onderneemt is het een verliezer maar doet mooi precies hetzelfde dan is het al de winnaar. De gevoelloze pik is de enige overeenkomst tussen mooi en lelijk, voor mooi omdat iedereen de seksistische afgunst of de jaloerse lust is en voor lelijk omdat met pik nooit seks is bedoelt. Omdat het esthetisch contract is gelist met 'ook' en 'ook zo' is de liefde zonder medeleven de norm geworden, maar liefde zonder meeleven is geen liefde maar gevoelloze leuter bij een conformerend kopje koffie of over de telefoon. Maar als lelijk belt moet het gesprek zo kort mogelijk maar belt mooi dan kan het gesprek niet lang genoeg duren. En bij een wachtrij zou mooi dan niet langer moeten wachten? De rest van de wachtrij wil dat wel erwijl onfatsoenlijke mensen bij lelijk gewoon voorkruipen terwijl dan de rest van de wachtrij de ogen sluit. En daarom zou mooi ook eens eerst moeten wachten tot de incelrevolutie is uitgewoed voordat ze lelijk laten stikken voor de lol. Mooi kan praten met iedereen behalve met lelijk omdat lelijk geen vrienden heeft waar mooi mee praat. Pas als je met mooi praat heeft praten functie want mooi praat alleen maar met mensen die bruikbaar zijn en dat is ook een belangrijke les van Hollywood. Praten met lelijk is immers taboe. De vraag is eigenlijk: praat men niet omdat het lelijk is of is het lelijk omdat men er niet eens mee praat. Mooi vind liegen iets persoonlijks alsof het om privacy gaat als je met het verzwijgen van de waarheid kwetst. Pretentie, fake, illusie, glamour en selectieve presentatie is de hatelijkheid van mooi die de simpele aardigheid belachelijk maakt door lelijk met het kussen op het gezicht te laten doodsmoren door een modepop zonder zeggingskracht. Gelukkig draait er zwijmelmuzak mee met de situatie zodat je helemaal niet in de gaten hebt dat mooi het nieuwe lelijk is. En hoe fout is het als mooi schoonheid niet relevant vind omdat het tijdschrift cosmopolitan dat schrijft?
Want als lelijk iets doet wordt dat meteen negatiever beoordeelt dan als mooi exact hetzelfde doet.
Als mooi achter je aanloopt dan heet dat versieren is het echter lelijk dan wordt dat stalken genoemd.
Als mooi je aankijkt dan wordt het bruikbaar gevonden maar kijkt lelijk je aan dan hoort zien in de gevangenis thuis. Kortom als lelijk actie onderneemt is het een verliezer maar doet mooi precies hetzelfde dan is het al de winnaar. De gevoelloze pik is de enige overeenkomst tussen mooi en lelijk, voor mooi omdat iedereen de seksistische afgunst of de jaloerse lust is en voor lelijk omdat met pik nooit seks is bedoelt. Omdat het esthetisch contract is gelist met 'ook' en 'ook zo' is de liefde zonder medeleven de norm geworden, maar liefde zonder meeleven is geen liefde maar gevoelloze leuter bij een conformerend kopje koffie of over de telefoon. Maar als lelijk belt moet het gesprek zo kort mogelijk maar belt mooi dan kan het gesprek niet lang genoeg duren. En bij een wachtrij zou mooi dan niet langer moeten wachten? De rest van de wachtrij wil dat wel erwijl onfatsoenlijke mensen bij lelijk gewoon voorkruipen terwijl dan de rest van de wachtrij de ogen sluit. En daarom zou mooi ook eens eerst moeten wachten tot de incelrevolutie is uitgewoed voordat ze lelijk laten stikken voor de lol. Mooi kan praten met iedereen behalve met lelijk omdat lelijk geen vrienden heeft waar mooi mee praat. Pas als je met mooi praat heeft praten functie want mooi praat alleen maar met mensen die bruikbaar zijn en dat is ook een belangrijke les van Hollywood. Praten met lelijk is immers taboe. De vraag is eigenlijk: praat men niet omdat het lelijk is of is het lelijk omdat men er niet eens mee praat. Mooi vind liegen iets persoonlijks alsof het om privacy gaat als je met het verzwijgen van de waarheid kwetst. Pretentie, fake, illusie, glamour en selectieve presentatie is de hatelijkheid van mooi die de simpele aardigheid belachelijk maakt door lelijk met het kussen op het gezicht te laten doodsmoren door een modepop zonder zeggingskracht. Gelukkig draait er zwijmelmuzak mee met de situatie zodat je helemaal niet in de gaten hebt dat mooi het nieuwe lelijk is. En hoe fout is het als mooi schoonheid niet relevant vind omdat het tijdschrift cosmopolitan dat schrijft?
vrijdag 25 mei 2018
zaterdag 19 mei 2018
donderdag 17 mei 2018
zondag 6 mei 2018
vrijdag 4 mei 2018
Opinion | The Redistribution of Sex - The New York Times
Opinion | The Redistribution of Sex - The New York Times: "One lesson to be drawn from recent Western history might be this: Sometimes the extremists and radicals and weirdos see the world more clearly than the respectable and moderate and sane."
...
Which brings me to the sex robots.
Well, actually, first it brings me to the case of Robin Hanson, a George Mason economist, libertarian and noted brilliant weirdo. Commenting on the recent terrorist violence in Toronto, in which a self-identified “incel” — that is, involuntary celibate — man sought retribution against women and society for denying him the fornication he felt that he deserved, Hanson offered this provocation: If we are concerned about the just distribution of property and money, why do we assume that the desire for some sort of sexual redistribution is inherently ridiculous?
After all, he wrote, “one might plausibly argue that those with much less access to sex suffer to a similar degree as those with low income, and might similarly hope to gain from organizing around this identity, to lobby for redistribution along this axis and to at least implicitly threaten violence if their demands are not met.”
...
But Hanson’s post made me immediately think of a recent essay in The London Review of Books by Amia Srinivasan, “Does Anyone Have the Right To Sex?” Srinivasan, an Oxford philosophy professor, covered similar ground (starting with an earlier “incel” killer) but expanded the argument well beyond the realm of male chauvinists to consider groups with whom The London Review’s left-leaning and feminist readers would have more natural sympathy — the overweight and disabled, minority groups treated as unattractive by the majority, trans women unable to find partners and other victims, in her narrative, of a society that still makes us prisoners of patriarchal and also racist-sexist-homophobic rules of sexual desire.
Srinivasan ultimately answered her title question in the negative: “There is no entitlement to sex, and everyone is entitled to want what they want.” But her negative answer was a qualified one. While “no one has a right to be desired,” at the same time “who is desired and who isn’t is a political question,” which left-wing and feminist politics might help society answer differently someday. This wouldn’t instantiate a formal right to sex, exactly, but if the new order worked as its revolutionary architects intended, sex would be more justly distributed than it is today.
'via Blog this'
Het heeft geen zin om sex te eisen als je al geen gevoel hebt in je onderlijf, en mocht je ooit contact maken met het gevoel dat sex zo geil maakt dan heb je gegarendeerd al zo een achterstand opgelopen op andere terreinen die er in dat vlak toe doen dat het zinloos blijft omdat men gevoeligheden niet kan veranderen, net zomin als men initiatief kan leren.
Dus het van staatswege democratisch toewijzen van een partner, om de reden dat niet 1% van de bevolking aan iedere vinger 10 minnaars heeft en 1% van de bevoking aan iedere vinger 10 afwijzingen heeft hangen, uiteindelijk door de ultra rechtse deel van de bevolking toch worden doorgedrukt omdat alle leiders in de wereldgeschiedenis uiteindelijk ook dachten recht op sex te hebben uit liefde van en voor het volk. En kapitalisme is dat het volk door revoluties krijgt wat de rijke leiders hadden.
...
Which brings me to the sex robots.
Well, actually, first it brings me to the case of Robin Hanson, a George Mason economist, libertarian and noted brilliant weirdo. Commenting on the recent terrorist violence in Toronto, in which a self-identified “incel” — that is, involuntary celibate — man sought retribution against women and society for denying him the fornication he felt that he deserved, Hanson offered this provocation: If we are concerned about the just distribution of property and money, why do we assume that the desire for some sort of sexual redistribution is inherently ridiculous?
After all, he wrote, “one might plausibly argue that those with much less access to sex suffer to a similar degree as those with low income, and might similarly hope to gain from organizing around this identity, to lobby for redistribution along this axis and to at least implicitly threaten violence if their demands are not met.”
...
But Hanson’s post made me immediately think of a recent essay in The London Review of Books by Amia Srinivasan, “Does Anyone Have the Right To Sex?” Srinivasan, an Oxford philosophy professor, covered similar ground (starting with an earlier “incel” killer) but expanded the argument well beyond the realm of male chauvinists to consider groups with whom The London Review’s left-leaning and feminist readers would have more natural sympathy — the overweight and disabled, minority groups treated as unattractive by the majority, trans women unable to find partners and other victims, in her narrative, of a society that still makes us prisoners of patriarchal and also racist-sexist-homophobic rules of sexual desire.
Srinivasan ultimately answered her title question in the negative: “There is no entitlement to sex, and everyone is entitled to want what they want.” But her negative answer was a qualified one. While “no one has a right to be desired,” at the same time “who is desired and who isn’t is a political question,” which left-wing and feminist politics might help society answer differently someday. This wouldn’t instantiate a formal right to sex, exactly, but if the new order worked as its revolutionary architects intended, sex would be more justly distributed than it is today.
'via Blog this'
Het heeft geen zin om sex te eisen als je al geen gevoel hebt in je onderlijf, en mocht je ooit contact maken met het gevoel dat sex zo geil maakt dan heb je gegarendeerd al zo een achterstand opgelopen op andere terreinen die er in dat vlak toe doen dat het zinloos blijft omdat men gevoeligheden niet kan veranderen, net zomin als men initiatief kan leren.
Dus het van staatswege democratisch toewijzen van een partner, om de reden dat niet 1% van de bevolking aan iedere vinger 10 minnaars heeft en 1% van de bevoking aan iedere vinger 10 afwijzingen heeft hangen, uiteindelijk door de ultra rechtse deel van de bevolking toch worden doorgedrukt omdat alle leiders in de wereldgeschiedenis uiteindelijk ook dachten recht op sex te hebben uit liefde van en voor het volk. En kapitalisme is dat het volk door revoluties krijgt wat de rijke leiders hadden.
Abonneren op:
Posts (Atom)