Zo nietig als we zijn in het universum, evenzo nietig is onze waarneming ervan.
En ook zo nietig zijn we in ons universum van woorden, waarin als enigste houvast geld: de Leegte van het woord zelf. Hoe kunnen we deze drie werelden harmoniseren?
Is er uberhaupt een harmoniemodel nodig voor deze drie werelden?
Er is geen God meer die ons wezenlijker doet gevoelen.
God bestaat bij de gratie van onze nietigheid en de betekenis ervan.
We voelen ons minder nietig als we een wezen fantaseren dat een speciale bedoeling met ons lijkt te hebben.
In onze drie werelden dwalen we echter doelloos rond. Slechts geleid door de leegte van de woorden. De leegte van het woord is datgene wat woorden doet vormen. Het is die plek waar woorden lengte, syllables en letters krijgen, zelfs betekenis. Het is leegte omdat woorden elkaars betekenis geven, lenen en verwisselen. Het is de 3 dimensionale scrabble in een spatie. Het woordloze idee. Het teken achter de prompt. De lege website. De anchorsites (yahoo, google, MS) zonder bezoekers.
Dus wat wil ik nu met dit idee? niets!
Wat wil het idee met ons? alles!
Om echter iets zinnigs te kunnen zeggen over onze werkelijkheid zijn er verschillende manieren om woorden zodanig te groeperen dat ze een logica vormen, een poetische expressie zijn oftewel een ethisch beroep op ons kunnen doen. Aangezien het universum ook tot onze wereld behoort is de zinnigheid van het groeperen van woorden geen maatstaf voor de zinnigheid van onze werkelijkheid. Iedere poging strand op de grootte van het universum. Onze daden zijn wezenlijk absurd onderwijl slechts geleid door dierlijke insticten, winstbejag en praktische overwegingen. En de mens een eindeloos vraagteken.
We blijven slechts stof. Verzonnen door iedere gebeurtenis tussen onze drie werelden.
En iedere gebeurtenis is een absoluut Niets. Aangezien we het juiste pad tussen alle gebeurtenissen waarmee we geconfronteerd worden nooit met zekerheid vooraf kunnen kennen (slechts willen), we dwalen slechts over ons pad. Er zijn daarvoor gewoon teveel gebeurtenissen, we zijn zelf een gebeurtenis en hoe we het vatten en bewandelen is ook een gebeurtenis. Jawel, zelfs het pad zelf is een gebeurtenis. Of is 'gebeurtenis' een leeg woord?
Of mag het een onsje meer zijn vroeg de muis?
Verhalen schrijven is dan ook niets anders dan met gebeurtenissen de Leegte omschrijven en met woorden het absolute Niets vulen.
