Het credo dat je bewijzen nooit moet vertrouwen komt met de ervaring of van vrouwen.
Fantasie is het enigste bewijs dat ze accepteren, want dat is namelijk de enige plak waarin ze nog aandacht kunnen opeisen. In realiteit zullen ze nooit met een bewijs komen om hun gedrag te staven. Op vakantie geweest? Nog nooit een foto ervan als bewijs gezien. Dit gebrek aan bewijs mag ik dan uitleggen als het bewijs dat het nooit om mij ging of als bewijs van mijn fantasie?
Het harde bewijs dat ze ergens volgens afspraak geweest zouden zijn is ook nooit te produceren, wel dat zij zich zich naast de afpsraak staan te bewijzen (en dat is altijd ergens anders dan waar ik vertoef) of zelfs het 'bewijs' ermee staan af te spreken (fingeren)!
Nee, mannen willen zich bewijzen daarom mag men bewijzen nooit vertrouwen. Daarom is objectiviteit ook een gevoelskwestie en is eigenlijk dus niets objectiefs maar slecht een kwaliteit van verstaanbaarheid. En het begin van elke fantasie. En het gebrek van bewijs ervan is de bron van alle leugenachtigheid, meer zelfs: het bewijs van haar leugenachtigheid. Dus met het weggooien van macho gedrag gooien ze ook maar gelijk alle objectieviteit weg.
Volgens vrouwen zijn mensen irrationeel. Natuurlijk, als je alleen maar cafeklanten kent (waarmee ze haar geouwehoer staaft)! Of moet ik eerder zeggen: andere fantasten?
Objectief gezien! Maar ik ben dan natuurlijk ook een idioot.
