De hele beeldcultuur creert een metataal die een oppervlakkige gelijkenis heeft met de werkelijkheid. Het model waaraan de werkelijkheid feitelijk steeds weer ontsnapt is de glamour. Die schijnwereld is tot de standaard, norm en ideaal in de beeldcultuur geworden. De schijnwereld van de eeuwige winnares omdat ze het goede, schone en ware zou belichamen. Een schijnwereld die concreet niet valide kan zijn en slechts als abstractie of fantasie bestaat. De eeuwige winnares die steeds wordt belichaamt door een andere mode, hype of trend. Waarin het ware en goede alleen nog maar luxe zijn.
Een beeldcultuur zonder gerechtigheid en die schoonheid als schaarste verkoopt (en de schoonheid wellicht zelfs vernietigd met het betaalmoment).
Waarin alles wat afwijkt van de normen voor het uiterlijk uit de handelsmarkt geostracieerd wordt [1]. Waarin schoonheid elke prijs vragen mag die een gek er voor geeft [2].
Misschien dat vrouwen het slecht hebben maar mooie vrouwen toch niet!?
Of is het omdat ze altijd met foute boel zitten door die jagende mannen?
Blijven die mannen maar jagen door de oppervlakkigheid van die zogenaamde schoonheid?
Mooie vrouwen leveren nauwelijks economische macht in, als receptioniste, secretaresse, presentatrice etc. zijn ze bijna allemaal zelfstandig zolang ze mooi zijn. Net zoals sterke(re) mannen allemaal zelfstandig kunnen zijn als ze vuilnisman, sleuvengraver of houthakker willen zijn en langs de receptie kunnen komen om hun loon.
Elkaar foppen (met de hypocrisie van de baas) lijkt ook zoveel leuker, al zie je er nooit iemand om lachen?
Als een mooie vrouw niet laat zien dat ze het ook wel eens slecht heeft dan is dat (gek genoeg) onverdraaglijk, en haar financiele tegenslag is niet bedoelt. En hoe vaak vind je een schoonheid als dakloze? Feitelijk is ze dus altijd winnaar als ze alleen maar een mooie vrouw wil zijn of het wil gebruiken voor om het even welk doeleind. En aan het zijn of gebruik ervan valt niet te ontsnappen, het kan dus een identiteitsprobleem worden als je liever niet alleen om je schoonheid verstaan wordt. We zijn echter al zover dat de onweerstaanbare vrouw niet genoeg is, het moet ook een man zijn.
Een gesexualiseerde beeldcultuur welke begon bij Freud, Bernays en Jung en die niets meer te maken heeft met het ideaal van de oude grieken is een exploitatie van de wellust. De wellust-managers (m/v) die de mechanisme van Hollywood en andere media gebruiken om hun winsten te maximaliseren mbv. reclame, bombarderen het publiek dagelijks met verkoopleugens. En hoe harder ze liegen hoe mooier het lijkt. De sensatie is het bewijs.
