Die diepere oorzaken zijn volgens Luyendijk de "perverse prikkels in het systeem". Hij somt er een aantal op: banken zijn te groot om failliet te gaan (too big to fail), kredietbeoordelaars worden betaald door de banken van wie ze complexe producten beoordelen, en alles binnen een bank moet gericht zijn op het verhogen van de aandelenkoers op de korte termijn.
Maar de "oerfout" in het systeem, zoals Luyendijk het zelf zegt, zit ergens anders. "Als je risico's neemt deel je wel mee in de winst, maar je krijgt niet de klappen als het fout gaat."
Luyendijk pleit daarom voor kleinere banken zodat zij failliet kunnen gaan. "Bij een bank met meer dan honderdduizend werknemers is er geen overzicht meer, laat staan controle. Wat kun je een bestuursvoorzitter verwijten als er achttien lagen zitten tussen hem en de mensen die de giftige financiële producten hebben gebouwd?"
