internet: wat je zien wil(de) staat nou net nooit op je scherm, de term leeshonger krijgt nieuwe betekenis en jezelf een legere beurs.
Of je er heen browsed of het RSS't; resultaat is hetzelfde, een anonieme ontmoeting met leestekens. Waarin je alleen je eigen betekenis kunt uitmoorden.
De vorm overwon de inhoud. Alleen al door zijn omvang is de content van internet betekenisloos geworden. Als internet de som is van (nijna) alle menselijke (vergaarde) kennis, zijn alle mensen bij elkaar dan net zou (ge)leeg(d) van betekenis?
Gelukkig nemen zoveel mensen de moeite om te tonen dat het web iets betekend.
We hebben een nieuw medium om er de mensheid rond te organiseren, net zoals het gedaan is met TV en radio en kerk en kruis. We denken wel dat dit medium zelforganiserend is, maar we denken toch ook niet dat een PC kan denken. Kortom we liegen: de hype is voorbij en niemand wil/kan nog over het web praten (zonder zich bedreigt te voelen).
Bedreigt door een psychologiese afgrond en onmetelijke afstand tot de ander. Achter de hypocriete zelforganisatie van het web vinden we slechts onszelf met onze meest verachtelijke wensen.
Een globale organisatie die een structuur aanwijst is wat de menselijke psyche nood heeft. Google (search), Yahoo (portal) en Microsoft (OS), zijn de machtigste 3.
Wee ons als dit alles onder iemands controle komt en de vissers de aas blijken.
De wereld veranderd en de menselijke psyche veranderd mee maar de honger blijft hetzelfde.
Hoe serieus is het net?
