De theorie dat het heelal (versnelt) uitdijt (of op zijn minste de ruimte tussen de sterren(stelsels) toeneemt) zoals op een vel ruitjespapier de ruitjes in afmetingen groter worden, kan wel eens betekenen dat niet de ruimte uitdijt maar de objecten in diezelfde ruimte kleiner worden.
Laten we dit het alice-effect noemen (zoals het gebeurde met alice in wonderland)
Onmiddelijk is het horizonprobleem en vlakheidsprobleem ook opgelost, aangezien dan Ω kleiner is dan 1 en het heelal, zoals de waarneming ook is, blijft uitdijen en ook de materiedichtheid lager is dan de kritische waarde.
Aangezien alle objecten in het verleden groter waren dan nu was er tijdens de oerknal alleen maar plaats voor een object die alle ruimte innam.
en aangezien niets groter is dan het grootste en niets kleiner is dan het kleinste, derhalve is niets groter dan het kleinste
De grootte van een atoom is ongeveer 20 000 groter dan zijn kern, de diameter van de zon is 1 392 500 km en de diameter van het zonnestelsel is 10 lichtuur en daarmee is is het zonnestelsel 7 750 groter dan de zon
Hieruit kan men afleiden dat onze zon nog 2,58 maal meer moet krimpen om ook dezelfde verhouding te krijgen van 20 000, zoals in het atoom.
Aangezien de zon eindigt als witte dwerg met een diameter van wel 10 000 km levert dat een krimp van wel 139,25 wat doet vermoeden dat het zonnestelsel vanaf dat moment ook wel 54 maal kleiner zal zijn met een diameter van slechts nog 11,11 lichtminuten oftewel 666,66 lichtseconden.
Vreemd genoeg is dat ook ongeveer de radius van de zon op het moment dat het een rode reus geworden is.
Zo is kosmologie en quantummechanica dus verstrengelt tot een universele theorie,
De enige andere mogelijkheid is dat de hubbleverschuiving niet juist is geintrepeteerd.
prove me wrong!
