Communicatie, wat is dat dan

Er is geen reden om nog te geloven in communicatie aangezien ze maar in twee soorten komen, als een leugen of als een fout, en het liefst met elkaar in bedrog zijn. Wetenschap is communicatie waar het om de fout draait, en het zeven van de fouten. En alleen de specialist kent de fouten betreffende subtiliteiten waar gewone stervelingen te stom voor zijn, een andere soort fouten kan men maar beter niet hebben omdat ze verboden zijn door een bedrijfshierarchie. Dan is er die andere wijdverbreide soort: de leugens, omdat het zo leuk, beter, handiger zou zijn. En de derde is de stommiteit want het bedrog kan je alleen snappen als je de afspraak kent en daarmee de fout of de leugen. En een afspraak is niet meer dan een leugen zonder fout of een fout gelogen. Er is geen symmetrie tussen leugens en fouten, zoals uit voorafgaande zin al blijkt. Iedere tautologie is een afspraak tussen een fout en gelogen. En dat zou zomaar eens zo kunnen zijn, als het geen stommiteit is.

	fout	niet-fout	totaal
gelogen	p	q	p+q
niet gelogen	r	s	r+s
totaal	p+r	q+s	p+q+r+s

Aangezien er door de fouten en leugens geen regels kunnen gelden, kan men net zo goed een kleurentheorie toepassen.
Volgens de kleurencirkel ligt rood tegenover groen en geel tegenover violet en blauw tegenover oranje oftewel resp. p<>s, r<>(p+q) en q<>(p+r)
Een beschrijving of algoritme van communicatie kan dan gaan lijken op:
p->r+s
r/s=q/p
q+r=p
Consequent doordenkend kan men net zolang mengen en verfijnen tot men op zwart of wit stuit, en er een kleurloze substantie overblijft waarin men niets meer kan onderscheiden. En weer overnieuw beginnen moet.
Als een soort waarheidstafel voor een metamorfologie:
p00+r00+s00=q00, waarbij geld: 000=1 en 000=1 en 000<>0
Het is duidelijk dat als men leugens en fouten communiceert, logisch gezien alles mogelijk is, en dit kan men dan ook empirisch vaststellen.
Echter, er zijn natuurlijke grenzen:

optimaal comm. zintuig	blind	doof	stom	gezond	bezopen
blind	gehoor	tast	tast	gehoor	meepraten		meeluisteren
doof		zicht	zicht	zicht	meepraten	meekijken
stom			zicht	zicht		meekijken	meeluisteren
gezond	meedenken			alle zintuigen	niet zien	niet luisteren	niet praten
aandachtshoeren	geen praten	geen kijken	geen luisteren	geen mee neuken	meepakken

 Onze belangrijkste zintuig: de tast, is weggedrukt naar de periferie van de beleving doordat gezonde mensen zonder denken te kunnen. Het schema is asymmetrisch maar er is iets symmetrisch aan de hand tussen doof en stom, de een kan niet luisteren en de ander niet praten, maar naar doof niet luisteren of tegen stom niet praten is net zo effectief als tegen doof praten of naar stom luisteren. En doof kan niet luisteren naar stom net zo min als stom kan praten tegen doof, wat in beide gevallen door de gebreken bij voorbaat al zinloos moet zijn. Doof (en blind) kan wel praten tegen stom en stom kan luisteren, en dat is in essentie hierarchisch. Men is dus het slechtste af als men stom is? Gelukkig is er gebarentaal, braille en andere ondersteunende communicatie.


Aandachtshoeren zijn geen mensen maar zombies omdat ze geen enkel werkend zintuig gebruiken. Ik meen zelfs dat het woord vroeger alleen gereserveerd was voor de minder valide medemens, maar blijkt na 2003 aan een ware opmars bezig.

Geef een aandachtshoer een pilsje en je weet over welke laffe oplossing ik praat, als je niet blind bent of stom of vergeten.