Aangezien pornofilms geen clou hebben en hoeren de verkeerde clou. En cafes een oneerlijke clou is er voor de westerse maatschappij geen hoop mogelijk. Als schoonheid, geld, tijd en genade steelt. En lelijkheid niets vergeven of gegund wordt. Dan is iedere ontmoeting een wrede samenloop van onverschilligheid waarbij liefde ongegrond is. Waarom hebben we deze wereld dan nog niet opgeblazen met alle kernbommen die we geplaatst hebben? In al onze fataliteit moet er dus nog iets zijn dat doorgaat met het construeren van de gigantische onzin die we onze wereld noemen.
Als liefde ook ijdelheid is en vertrouwen meestal niet verder komt dan angst, dan is de horror schepping
alleen nog maar leed zonder zin. Zonder les en zonder moraal. Het wrede dier dat we samenleving noemen is dan, in al zijn hongerigheid, op drift naar een andere horizon met evenzo of ergere wreedheden. De zonder reden gestolde maatschappij in zijn ijskoude kleuren van eisen en plichten, waarin de normen alleen maar uitmonden in een ratrace. Schijnbaar op weg naar en singulariteit. Het orgastisch punt waar de wereld wegdroomt in een absurde nieuwe fantasie. Waar de hoop voorgoed in de toekomst ligt maar door geen generatie ooit zal vervuld worden. Het einde is de nachtmerrie. Daarom gaat het eeuwig door. Dat is mijn hedonistisch antwoord op het lijden.
Maar katholieke sadisten en protestante varkens weten vast wel beter waarom we lijden, resp. omdat onze zonden moeten worden vergeven of omdat geld ons dichter bij god brengt.
