Some of these other people will naturally establish themselves as an apparent fixture in your life, and change how life looks to you. This is called a relationship. If the person stays around for months or years, your relationship with them might begin to feel permanent.
It’s not. Relationships are conditions, not things. They all have to end at some point. But they will leave something behind for you to keep.
This means that life is essentially a solo trip. You’ll have this endless parade of visitors, though, which is nice. Characters you couldn’t have imagined will appear, stay for a minute or maybe a few months or maybe many years, and then leave you to your trip.
Most people will enter and exit your life without your noticing much. Some of them will make a big splash though. Some visitors will be decidedly special. You’ll know.
You will be left with some beliefs you didn’t have before. You will value certain things more than you did, and other things less than you did.
All relationships are temporary. They change form and texture as time passes, and they eventually go.
If it’s been a special one — with a lover, an important teacher, a parent — its absence can be a heavy one. Almost tangible. You can feel the presence of their absence. The Other is gone. An empty desk, an unused pillow, an open doorway with no one standing in it.
But you’re still there, and you’re better than you were.
"
En soms zeggen mensen hallo omdat die aardigheid niet bestond zonder ooit aan een gesprek te beginnen.
Want soms verwachten mensen van een bepaalde aardigheid dat die aanwezig is, zelfs als er niets wijst op de aanwezigheid ervan en de afwezigheid ervan alles zijn moet. En tijdens de verbazing en belazerd ongeloof ontdekken dat die ene aardigheid die andere aardigheid al niet zal kunnen doen met dezelfde vreugde of dezelfde vreugdeloosheid, zelfs nooit gratis. En dat die aardigheid je leven aardig kan verkloten in een lang gevecht, als de premisse dat iedereen uniek is en niemand onaardigheid wil hebben waar wil zijn. Maar sommige groeperingen en hun leden vinden mensen in wezen slecht, alsof het een slechte grap zonder hart betreft. Omdat een vergissing in hoeverre een benadeling zou kunnen gaan, iedereen onverschillig laat zolang ze er zelf niets beter van worden.
"
En soms zeggen mensen hallo omdat die aardigheid niet bestond zonder ooit aan een gesprek te beginnen.
Want soms verwachten mensen van een bepaalde aardigheid dat die aanwezig is, zelfs als er niets wijst op de aanwezigheid ervan en de afwezigheid ervan alles zijn moet. En tijdens de verbazing en belazerd ongeloof ontdekken dat die ene aardigheid die andere aardigheid al niet zal kunnen doen met dezelfde vreugde of dezelfde vreugdeloosheid, zelfs nooit gratis. En dat die aardigheid je leven aardig kan verkloten in een lang gevecht, als de premisse dat iedereen uniek is en niemand onaardigheid wil hebben waar wil zijn. Maar sommige groeperingen en hun leden vinden mensen in wezen slecht, alsof het een slechte grap zonder hart betreft. Omdat een vergissing in hoeverre een benadeling zou kunnen gaan, iedereen onverschillig laat zolang ze er zelf niets beter van worden.
