Wat als je eigennaam fonetisch nauwelijks verschilt van een merknaam, werkwoord of zelfstandig naamwoord?
Dan ben je in de spreektaal een stomme suggestie en je gedachtetaal is voortdurend in gebreke met de nauwkeurigheid.
Indien dit al voor 17,5% van alle eigennamen geldt, is de ruis in de communicatie ook van die grootte vooral als de redundantie er ook mee vergeven of besmet is. Het communicatiekanaal heeft dan nog slechts een breedte van 65%.
Voor materialisten ligt de focus het meest op zelfstandige naamwoorden, zoals bij psychologen het meer op eigennamen hebben staan.
Ik ben Ben en ik ken Wiel die gaat met Iris die weer vriendin is van Kat en Didi en zij kent Ken en de von Trapp kinderen, succes ermee.
Zulke verwarring zaaiende eigennamen doen de kans op een geslaagde communicatie rap slinken naarmate men er meer van heeft te adresseren. Een gewone eigennaam als Jan, Piet of Kees heeft als nadeel dat het zo algemeen voorkomt, dat het van zijn eigen een karikatuur wordt. Vanuit deze optiek is patriottisme en chauvinisme waarbij iedereen zich naar een landsdeel noemt ook niet bevorderlijk voor de communicatie. Waarschijnlijk is dit de reden geweest achter de administratieve genialiteit om iedereen maar een nummer te geven, naast zijn telefoonnummer.
