De kern van de kapitalistische rechtsstaat is de
advocaterij waarvan elk lid niet meer doet dan zijn klandizie uitbreiden, ons kent immers ons. De vrijgesproken inbreker waarvan het slachtoffer door het lint gaat, de opgepakte fietsendief waarvan een deel van de slachtoffers uit ook stelen moesten, de merkwaardige buurman die zich nooit aan kinderen vergreep maar wel de buurt werd uitgepest, de buurman die zijn woning affikt vanwege achterstallig onderhoud aan de blokverwarming door de woningcooperatie, de leuke collega die achteraf ook klant van dezelfde advocaat bleek na dat akkefietje met die hoer die liever voor geld was dan voor tijd. De opgesloten crimineel en zijn verklikker die door dezelfde werkgever geradbraakt werden, afijn voorbeelden genoeg waarbij alleen de advocaat wint en zijn klandizie verliest dankzij het ondermijnend geouwehoer van alles wat er gewetenloos opgelicht omheen staat.
En de politie en slachtofferhulp zullen in deze een eveneens een onverkwikkelijke rol spelen indien je niet aan je eigen verkrachting meewerkt, waarbij slachtofferhulp de vooroordelen zoals ze rondgaan in het nachtleven over daders en zijn lelijke daad ook nog eens bevestigen en de politie elk racisme op je botviert volgens de laatste statistische inzichten over bestolen kansen. Nadat de kapitalist je besteelt met het conflict zullen de wetsdienaars je vermoorden met het conflict. Na met dit alles gecriminaliseerd te zijn hoeft niemand nog een hoed op, en dreigen de hoedenfabrikanten dan ook slachtoffer te worden.
