Liefste engel, mijn aardigheid noch mijn zoete woorden of gepaste afstand houden schijnen jou niet te kunnen bewegen om toenadering te zoeken.
En daar baal als een stier ik van, maar misschien is dat maar goed omdat je ook voor de aardigheid al een belediging bleek.
Ik heb nog steeds het gevoel dat je me wel doet, behalve dan het bovenstaande, wat
er dan overblijft is alleen nog maar fantasie. Waar hard en zacht elkaar fout gevonden hebben. En dat restje wip je met ongehoorde en onbehoorlijke waanzin naar de rottigheid.
Waarschijnlijk bewaar je afstand door gerechtelijke dwalingen, waar jullie familie zo mee geplaagd wordt. Of laat je je niet in met zo'n 'zware crimineel' als mij om te voorkomen dat het gerecht je niet meer geloofwaardig of integer vind. Of omdat me alles toch slecht verteld wordt sinds ik zo'n 'zware crimineel' ben, want mensen geloven graag het slechtste van lelijke mensen al hebben ze niks zelf gezien, zolang ze maar aandacht kregen. Dit alles is larie wanneer het gerecht geen belangstelling heeft voor 2 mensen die tevreden met elkaar zijn.
Dan is er nog je crimineel sex-appeal, waarin je genot en schoonheid onbetwist zijn door je wreedheid in valse pretenties en keurige vrouwelijkheid met opvallende ongewone vleeskeuring. Het ondenkbare kreeg je voor elkaar, een onwereldse sex-appeal met spruitjeslucht.
Mijn definitie van het mythisch monster dat vrouwelijkheid heet, is en blijf jij. En dat is een compliment.
Ik paal je al meer den een decennium, maar je verstopt jou tedere herinnering aan mij omwille van even zoveel onnozele noties als er in cafehumor en groepsgebeuren zitten.
Ik heb de hoop op fysiek contact, dankzij alle inherente onbetrouwbare smeerlapperij of ondanks het ascetisch genot, feitelijk al opgegeven, maar vooral omdat je me kansloos staan liet voor een kleingeestig pleziertje. Het ging nooit goed en het ziet er niet naar uit dat het ooit beter wordt. Dankzij iedereen en omdat je je blijft misdragen voor niemand in het bijzonder blijf je bij allen maar obsceen, oppervlakkig en kil vallen. Ik echter kan alleen nog maar van je kou dromen. Het enige verschil tussen nu met 15 jaar geleden lijkt je vormgegeven middelmatigheid en de ontdekking van de valse hoop en de asociale zakelijkheid te zijn, maar je bent ongetwijfeld een prima moeder. Dat je nog steeds niets in me ziet is dus onveranderd, wat je me vroeger wou laten zien is echter niet meer wat je nu wilt laten zien: van onbezonnen jonge vrouw naar toegewijde moeder en zorgeloze reclame voor je man. Ondertussen heb ik me vergist in hoe goed jij het wel niet hebt, met alle onaardigheid en ijdelheid dat met succes en afgunst komt, samen met je gruwel-plan en onze vrekkigheid.
Met je gelogen conformisme blijf je me onbelangrijk/onbruikbaar en decadent/goedkoop vinden, ondanks of dankzij alle moeite die ik voor je deed terwijl niemand me daar nodig had. Jou haat is beter en slimmer dan de mijne, ik kan alleen maar toezien hoe je je er zelf ook mee haat en zelfs daarin zal excelleren, want de liefde is net zo sluw als dom. Bedankt voor de fijne tijd en je levenskunst.
Misschien dat ik op een dag betere fictie of poezie van jou mysterie weet te fabriceren, maar vandaag is niet die dag.
