“We do not get to vote on who owns what, or on relations in factory and so on, for all this is deemed beyond the sphere of the political, and it is illusory to expect that one can actually change things by "extending" democracy to ple's control. Radical changes in this domain should be made outside the sphere of legal "rights", etcetera: no matter how radical our anti-capitalism, unless this is understood, the solution sought will involve applying democratic mechanisms (which, of course, can have a positive role to play)- mechanisms, one should never forget, which are themselves part of the apparatus of the "bourgeois" state that guarantees the undisturbed functioning of capitalist reproduction. In this precise sense, Badiou hit the mark with his apparently wired claim that "Today, the enemy is not called Empire or Capital. It's called Democracy." it is the "democratic illusion" the acceptance of democratic procedures as the sole framework for any possible change, that blocks any radical transformation of capitalist relations.”― Slavoj Žižek, The Year of Dreaming Dangerously
http://www.npo.nl/tegenlicht/11-01-2010/VPRO_1139254
'via Blog this'
In het huidige liberaal kapitalistisch klimaat is een transcendentie nodig van communisme naar Neroisme want in de communale advertoriale gemeenschap is de gedistrubueerde volkswil al aanwezig in de schappen van het consumentarisme. En precies in dit contrapunt is de Big Other absent en alles een illusionair als een lichtend vuur.
Zelfs het autoritair kapitalisme heeft alleen nog toekomst in de advertoriale verwereldlijkte ruimte waar, net als bij de romeinen, iedere toespeling seksistisch is. Het Neroisme is is de laatste toestand van communisme in de maxime van het libido om alles plat te branden opdat de symboliek van het subject zich kan voortplanten in de openbare ruimte.
Het laatste kunstvorm van het volk is ook het Neroisme en blijft ook binnen de europese meta-politiek iets meer dan domino.
waar²+daar²=dwaas²
De route van het Neroisme is de stippellijn tussen folklorisme en neo-liberalisme dat leidt naar een verdeelt europa, precies zoals Poetin dat uitgedacht heeft. Het groot-kapitaal in zijn nieuwste perversies kent geen verlies en de enige constante mondiale gebeurtenis is de advertoriale gemeenschap in zijn paranoia. Het feestend licht van de Rede is dronken van duistere Wil, en de democratie is niet meer dan een statistische variatie daarop met de technologie als nieuwe natuur omarmd. De goniometrie van het leven golft alleen nog maar in computerchips en op beeldschermen en de cognitieve plattegrond is ook vals in de materialistische waar. De arbeid als veredeling en spotternij van menselijk waardigheid is zelfs zijn eigen status onwaardig in een robot. Het is de abstracte consonant van de plicht die formuleert hoe we ons werk plegen zonder enig voordeel in geluk of genade. De pragmatiek en stelling van de werkvloer had een sympathieke leugen, zolang het maaiveld boven de xenofobe werkvloer ligt. De inherente contigente violentie op de werkvloer is de energie waar arbeid mee werkend gehouden in een vals bewustzijn. De anxieteit en hebzucht hebben hun eigen buiten-democratische gronden. Slechts in kapitalistische crisis explodeert datgene in een zijn kronkeleigen waan van prestaties en list en bedrog. De klein-burgerlijke knuppels die zich collegae of baas noemen en die liever verklikken en misbruiken en dat reclame noemen dan een waarachtig gesprek voeren zijn de mest voor het provincialisme en erger. De m.o. van bedrijvigheid is voornamelijk opgezette afgrondelijke domheid, en wel zo dom als de populairiteit van hun eigen advertenties voor de competitie. Het is de fragiele identiteit van de europese arbeider die steeds weer op het spel staat. De chronische ontevredenheid en onbehagen is een symptoom daarvan.
Uiteraard is Neroisme ook de laatste toestand van fascisme.
Het werkelijke pijnpunt met kapitalisme is dat het dilemma of trilemma van een eisende leugen het onverschillig laat of je word bestolen!
De EU in zijn contrapunt
Met de populistische, nationalistische, xenofobe krachten heeft het EU in naam van democratie een nieuwe tegenstander die ermee de waarde van het lidmaatschap van de EU in twijfel trekken en alleen nog iets voor links vinden, terwijl voor een arbeidsrevolutie zoals Varoufakis het voorstaat in de superstaat de doelen weinig ambitieus zijn. Democratie in de superstaat lijkt te zijn gekaapt door het nationaal kapitalisme en het kapitalisme van de superstaat is gekaapt door nationale democratieen en daarmee is democratie overleden dankzij het wereldforum dat internet heet. De enige overgebleven volkskracht is de reclame die we voor elkaar maken in de EU maar weten dat we elkaar volkomen onzin vinden. En alleen het Neroisme kan het pronkzieke europees imperium nog een uitweg bieden, omdat anders zelfs reclame zinloos is. En zolang men voor een waar reclame kan maken dan is het kapitalistisch, zelfs al is het niet direct duidelijk zoals psychologie reclame is voor het menselijk liefdes gevoel. En in diezelfde ruime zin zijn verslaafden dus reclame voor hun verslaving en de drugs die ze hunkeren. Een reclamecampagne is dan ook pas succesvol als het inzicht in het te adverteren product gereduceerd is tot niets, en enkel als populaire kreet blijft hangen. Zoals: het mysterie van Coca Cola, de complexe techniek, het geheim van een therapie, de noodzaak van opvoeding, de eindeloze vrouwelijke vorm, de ware schoonheid, de gelaagdheid van Europa en wij van wc-eend. In de advertorial society is de Staat net zo goed -en vooral in europa- een reclamemaker.
Het laatste kunstvorm van het volk is ook het Neroisme en blijft ook binnen de europese meta-politiek iets meer dan domino.
waar²+daar²=dwaas²
De route van het Neroisme is de stippellijn tussen folklorisme en neo-liberalisme dat leidt naar een verdeelt europa, precies zoals Poetin dat uitgedacht heeft. Het groot-kapitaal in zijn nieuwste perversies kent geen verlies en de enige constante mondiale gebeurtenis is de advertoriale gemeenschap in zijn paranoia. Het feestend licht van de Rede is dronken van duistere Wil, en de democratie is niet meer dan een statistische variatie daarop met de technologie als nieuwe natuur omarmd. De goniometrie van het leven golft alleen nog maar in computerchips en op beeldschermen en de cognitieve plattegrond is ook vals in de materialistische waar. De arbeid als veredeling en spotternij van menselijk waardigheid is zelfs zijn eigen status onwaardig in een robot. Het is de abstracte consonant van de plicht die formuleert hoe we ons werk plegen zonder enig voordeel in geluk of genade. De pragmatiek en stelling van de werkvloer had een sympathieke leugen, zolang het maaiveld boven de xenofobe werkvloer ligt. De inherente contigente violentie op de werkvloer is de energie waar arbeid mee werkend gehouden in een vals bewustzijn. De anxieteit en hebzucht hebben hun eigen buiten-democratische gronden. Slechts in kapitalistische crisis explodeert datgene in een zijn kronkeleigen waan van prestaties en list en bedrog. De klein-burgerlijke knuppels die zich collegae of baas noemen en die liever verklikken en misbruiken en dat reclame noemen dan een waarachtig gesprek voeren zijn de mest voor het provincialisme en erger. De m.o. van bedrijvigheid is voornamelijk opgezette afgrondelijke domheid, en wel zo dom als de populairiteit van hun eigen advertenties voor de competitie. Het is de fragiele identiteit van de europese arbeider die steeds weer op het spel staat. De chronische ontevredenheid en onbehagen is een symptoom daarvan.
Uiteraard is Neroisme ook de laatste toestand van fascisme.
Het werkelijke pijnpunt met kapitalisme is dat het dilemma of trilemma van een eisende leugen het onverschillig laat of je word bestolen!
De EU in zijn contrapunt
Met de populistische, nationalistische, xenofobe krachten heeft het EU in naam van democratie een nieuwe tegenstander die ermee de waarde van het lidmaatschap van de EU in twijfel trekken en alleen nog iets voor links vinden, terwijl voor een arbeidsrevolutie zoals Varoufakis het voorstaat in de superstaat de doelen weinig ambitieus zijn. Democratie in de superstaat lijkt te zijn gekaapt door het nationaal kapitalisme en het kapitalisme van de superstaat is gekaapt door nationale democratieen en daarmee is democratie overleden dankzij het wereldforum dat internet heet. De enige overgebleven volkskracht is de reclame die we voor elkaar maken in de EU maar weten dat we elkaar volkomen onzin vinden. En alleen het Neroisme kan het pronkzieke europees imperium nog een uitweg bieden, omdat anders zelfs reclame zinloos is. En zolang men voor een waar reclame kan maken dan is het kapitalistisch, zelfs al is het niet direct duidelijk zoals psychologie reclame is voor het menselijk liefdes gevoel. En in diezelfde ruime zin zijn verslaafden dus reclame voor hun verslaving en de drugs die ze hunkeren. Een reclamecampagne is dan ook pas succesvol als het inzicht in het te adverteren product gereduceerd is tot niets, en enkel als populaire kreet blijft hangen. Zoals: het mysterie van Coca Cola, de complexe techniek, het geheim van een therapie, de noodzaak van opvoeding, de eindeloze vrouwelijke vorm, de ware schoonheid, de gelaagdheid van Europa en wij van wc-eend. In de advertorial society is de Staat net zo goed -en vooral in europa- een reclamemaker.
