De nauwe grenzen van het vrijheidsimperialisme - Opinie - de Volkskrant
Een thema van een onverwachts grote dagwaarde, gezien de volstrekte terugval naar nul die zich juist nu in Afghanistan en Irak aftekent. In Afghanistan heeft Karzai, uit ergernis over alle westerse kritiek op zijn evidente corruptie en wanbeleid nu gedreigd zich bij de Taliban aan te sluiten en hun verzet tegen de Amerikaanse bezetting te gaan steunen.
De totale mislukking van de politiek van Bush, aan de gevolgen waarvan ook Obama zich niet kan onttrekken, kondigt zich hier aan. Na bijna tien jaar is nog niets duurzaams bereikt. De belofte van Condoleezza Rice inzake een democratische rechtsstaat: een farce.
De door het doorgeslagen turbokapitalisme veroorzaakte kredietcrisis heeft de internationale machtspositie van het Westen evenwel enorm verzwakt, en vooral van Amerika, dat voor zijn wel en wee financieel afhankelijk is geworden van China. Er is weliswaar sprake van onderlinge verwevenheid, maar daarbij is Washington momenteel duidelijk meer de vragende partij.
De westerse positie is extra zwak doordat landen als China en Rusland op het 'volgens onze normen' ingerichte internationale economische speelveld vervolgens niet volgens die officiële normen opereren. De vrije markt wordt eenzijdig gebruikt: wel om elders economisch te infiltreren, niet om economische invloed van buitenaf in eigen land toe te staan.
Grote Chinese multinationals vormen het directe politieke verlengstuk van de eigen staat, en daartegen is het Westen met zijn zelfstandige ondernemingen niet opgewassen.
