Aangezien het volk voor het overgrote deel uit machtswellustelingen bestaat en van daaruit simplificerend kan beweren dat het de middenstand alleen maar om geld gaat en dat de elite (white, christian, male) alleen met sexorgien hun verveling nog kunnen verdrijven, is de stratificatie en toekomstvisie van de moderne maatschappij wel duidelijk.
Het volk is niet het proletariaat of de onteigende bourgeoisie, neen het is een nieuwe klasse: de post-proletarier. Het post-proletariaat heeft alle verworvenheden van de democratie de het proletariaat niet had, maar in en door de traditionele bedrijven nog steeds worden geknecht en gekneveld.
Het post-proletariaat wil meer keuzes hebben, meer te consumeren hebben, minder zorgen hebben en meer aandeel en meer te zeggen hebben, het gepeupel wil uniformiteit en apolitiek conformisme. Neen, het post-proletariaat vergist zich niet: ze willen iedereen gelijk aan zichzelf maken.
Waar komen de verschillen dan vandaan?
Tegen het communisme bestaat het grootste bezwaar dat je niks van mensen gedaan krijgt omdat ze toch worden betaald, dit geldt net zo goed in het kapitalistische systeem waar je niks gedaan krijgt omdat niemand vind dat het genoeg betaald en in het belang van hebzucht wordt gelogen over wat het resultaat of zingeving (beter, sneller, meer) ervan is.
Privatiseren en nationaliseren zijn niet de oplossing, zoals de huidige kapitalistische crisis laat zien. Onteigenen van iemand die zelf op geleend kapitaal leeft is zinloos.
Van de meeste (ingedommelde) arbeiders hoeft men dan ook geen actieve revolutionaire rol te verwachten.
En er is geen werkelijk verschil omdat het volk hoofdzakelijk liever lui dan moe is. Ziehier hun dictatuur. Het enige wat ze in beweging kan zetten is hun ongeluk in hun baantje(jacht), vooral dankzij het bejubelde wegwerpwerk.
Hieraan hebben windmolens, stoommachines, elektriciteit, benzinemotoren, telegraaf, telefoon, radio, televisie, computers en robots niets kunnen veranderen.
