Het psychologiseren van de klassenverhoudingen is wijdverbreid en juist zeer behulpzaam bij het verdoezelen van de werkelijkheid. De manko's van het systeem kunnen zo worden verdoezeld achter een façade van individueel falen. Er schuilt echter nog een ander gevaar achter het individualiseren van dit soort zaken. Ook mensen op de werkvloer uiten zich vaak met ontzag over de beloning van topondernemers, topsporters en topartiesten, dat het hun wel gelukt is zo 'goed' en 'slim' te zijn geweest om rijk te worden. Het fabeltje van de krantenjongen die miljonair (nu miljardair) werd wordt erdoor in stand gehouden. De illusie dat je met hard werken ook een topper kunt worden blijft boven de markt hangen.
De psyche van het kapitalisme
Recente inzichten uit de mens- en maatschappijwetenschappen laten vaak een dubbel gevoel achter, aan de ene kant leggen zij wel de vinger op de gevoelige plek, maar weten dan toch geen echte oplossing te bieden. Onderzoek van psychologen in de Verenigde Staten naar geweld en pesten op de werkvloer laten zien dat meer dan de helft onder het gedrag van collega's te lijden heeft en een kwart tot tranen toe getreiterd wordt. Er is dus echt wat mis met arbeid in de eenentwintigste eeuw. Volgens Rachelle Canter, een sociaal-psychologe en 'deskundige' op het gebied van processen op de werkvloer, zijn de ergste daders "de strebers, Type A, heel erg slim, met onmogelijke eisen aan zichzelf en anderen." Hier is weer een psycholoog bezig de focus naar het individuele karakter te verleggen, terwijl aandacht gewenst is voor de manier waarop bedrijven omgaan met de factor arbeid als uitdrukking van een klassentegenstelling.
"
'via Blog this'
Het werkelijke psychologiseren van kapitalisme vind al plaats in de kroeg waar men op rekening gif kan zuipen omdat het vertrouwen al helemaal is misplaatst.
Waarbij mooi ook gelijk betekent gezond van lijf en nobel van geest en subliem sociaal en elke zieke al lelijk, abnormaal en bedrog moet zijn, wat een biologische klassentegenstelling is die de oorzaak is dat lelijk in het uitgaan al geen moer en nooit iets te vertellen heeft zolang de misdaad hem niet geroepen heeft. Dit is de blauwdruk van platte geest van de kapitalistische ziel. De leugen dat mooi zijn een prestatie is wordt al sinds Plato gevoed door het kapitalisme. Het van nature meegegeven erotisch kapitaal is medebepalend voor je sociaal kapitaal, zoals iedere drinkmaat zal beamen en antwoorden met onverschillig ongeloof waar geen kapitalist voor betaald. Door die klassentegenstelling is de inhoud van de begrippen bedrog en asociaal van stuivertje gewisseld. Iedere afwijking van de geest, zoals paranoia, schizofrenie, of hoe dergelijk geestlelijke frustraties ook genoemd worden, bestaan in het ideaal van de schoonheid niet of je wordt ermee bedrogen want in werkelijkheid moet alles zijn geinfecteerd met de valse parasiet van ongelijkheid die met dwang en schuld op alle krediet leeft als een onvindbare dief of geruisloze moordenaar in een gemeenschap waar op de valreep niemand meer eerlijk wil zijn dankzij de verschillen. De natuurkracht die sociale verschillen wil vereffenen is niet in het belang van een kapitalisme welke slechts een pragmatisch eind nastreeft waar niemand bovenuit steken mag behalve een betere leugen. Uiteindelijk liegen kroegen in hun sublieme maar ongezonde oppervlakkigheid vooral de nieuwsgierigheid dom en hatelijk met alle verdoemde aanknopingspunten. Is dat niet het hart van het kapitalisme: een vergiftigde prestatie opgeteld en gevild met de beruchte charmes van een kroeg waar sympathie geen onderdak heeft!
En zonder sympathie geen vertrouwen.
