De dominantie van de politiek in de afgelopen anderhalve eeuw is niet in alle opzichten gelukkig geweest. Zij heeft emanciperend en pacificerend gewerkt, maar de machtsstrijd tussen de ideologieën heeft ook veel onheil aangericht. Vandaar dat Mazower wel begreep dat na de ineenstorting van het communisme, en eerder het fascisme, de Europeanen even schoon genoeg hadden van politiek als ideologische strijd. De democratie komt hun goed uit, schreef hij, 'omdat deze minder betrokkenheid van de burgers eist en zich minder met hun leven bemoeit dan alle alternatieven'.
Mazower schreef dat niet de democratie, maar het kapitalisme in 1989 de ware overwinnaar was van de strijd tussen de ideologieën. Hij zag het als uitdaging voor Europa, met meer succes dan in de jaren dertig, om een 'werkbare relatie' tussen kapitalisme en democratie te smeden. De financiële crises en de opkomst van racistische partijen hebben aangetoond dat dat alleen kan met een terugkeer van ernstige democratische politiek."
'via Blog this'
Het is een trias: kapitalisme, democratie en stijl. Met het kapitalisme als wetgevende macht, de democratie als rechterlijke macht en het design als uitvoerende macht. En die stijl bevalt me niet.
In het modern agrarisch-industrieel-administratief complex, dat we voor het gemak maar de Staat noemen, is de programmatische manier van denken ook al doorgedrongen in elke regel van opgelegde protocollen en procedures. Het narratieve karakter van de ideologie is volledig zoek in het kapitalisme, waar heldendom duur betaald wordt. Daarbij zijn fascisme en communisme volks-kapitalisme en het huidige post-modern kapitalisme niets minder dan consumentisme en elitisme. De federatie europa lijkt dan ook in dat opzicht niet meer dan de werelds grootste consumentenbond te zijn. Het communistisch uniform is dus nog lang niet begraven en de bourgeoisie nog niet verslagen.
