Door de uitsluitende normaliteit verdwijnt de gekozen rationaliteit van het zelf.
Hoe dichterbij men (meer kans op) zijn eigen zelf is of binnen de grenzen van zijn zelf blijft, hoe dichter men aan zijn eigen top van de curve staat.
Variaties op dit thema leveren plaatjes op met curves van verschillende hoogtes, breedtes en afstanden tot elkaar voor verschillende individuen.
Het zelf bestaat dan uit de gratie van zijn positie, gedragingen, ervaringen of som van eigenschappen e.d. in een grotere populatie zoals bv. de maatschappij.
Abstract kan men dan het eigenste Zijnde meten of het verstaanbare Zijn meten, maar niet beiden tegelijk. Die dichtotemie is dan ook een berucht probleem. Als men het eigenste Zijnde zou vermenigvuldigen met het verstaanbare Zijn, is de uitkomst een semantische constante (bv. je eigennaam) en hun onderlinge relatie derhalve omgekeerd evenredig.
Indien de curve van persoon A en persoon B als 2 individuen elkaar overlappen dan is er een normaliteit die zij beiden delen of die in de relatie bestaat.
Voor de verdeling van normaliteit tussen vele individuen kan men evengoed één gausscurve gebruiken, waarbij: hoe hoger de curve hoe lager de kans is op normaliteit. Daarmee zeggende dat hoe groter de groep is hoe lager de kans wordt voor elk zelf om normaal te zijn.
Leuke aanzet tot een wiskunde van de psychologie van het zelf, lijkt me zo.
Men kan zelf dmv geometrie de meest plausibele verbanden leggen tussen de curven bijv. de lengte van een zijde en de hoek tussen beiden toppen etc.
Het zelf kan men definieren als de afstand van de eigenschappen die het zelf bezit tot het groeps(populatie)geniddelde of groepselite.
Liever had ik een methodologie gezien zoals astrologie omdat daarin geen afwijkingen bestaat van de positie van de planeten in de huizen, ze komen als kans overal even vaak voor, alhoewel...
