Amerikaanse feministe: ‘In Nederland is niet trouwen geen mislukking’ - nrc.nl:
De Amerikaanse feministe Katie Roiphe was twee weken geleden in Nederland om een betoog te houden tegen het ‘perfecte’ leven van glutenvrij koken, yoga, huwelijk en kinderen op piano- en judoles. Ze viert liever het rommelige leven.
De rode draad in de bundel is het ageren tegen een leven van perfectie waarin iedereen overbezorgd is over de kinderen en het dagelijks bestaan vooral moet lijken op een tandpastareclame. Een realiteit waar zij, als alleenstaande moeder van twee kinderen in New York, niet in past. Roiphe merkt dat zij en andere lotgenoten met de nodige afkeuring worden bejegend.
Want alleenstaand zijn aan het einde van je dertiger jaren, dat kan niet. In Nederland echter wel, zo schrijft Roiphe vandaag op Slate.
'via Blog this'
Om dan met een onpersoonlijke tandpastasmile te doen alsof je erg gelukkig bent zodat er niets loos lijkt omdat het geeist lijkt te worden is erg hatelijke marketing voor de hoeksteen van de samenleving en niets minder dan de flamingo variant van het monroe-feminisme.
Voor de post-moderne vrouwen met supermodelfiguur (
5% van de vrouwen) is feminisme al het leegknijpen van die tandpasta-tube, van wie die dan ook is. Adorisme is hun feminisme, en de rapen lijken pas gaar bij het kiezen, of als niemand ze laat liegen.
Maar als men bekent is met
deze oorsprong van sexuele revolutie
zal niets je meer kunnen verbazen.
De feminisering van de oppervlakkigheid, de feminisering van de verpakking zoals het modebeeld sinds '45 al laat zien en bovenal het schaamteloos tentoonspreiden van vrouwelijke hufterigheid is de culminatie van de hedendaagse sexploitatie van de man. Met
het uitbuiten van die vrouwelijkheid voor haar carriere en aan de andere kant het teniet doen van de exploitatie van de vrouwelijk door de man heeft het feminisme uiteindelijk alle vrouwen bereikt, en aan nietszeggendheid alles gewonnen. Als en minderheid vind dat Beauty Rules, dan kan een vrouw die haar lijf sexploiteert niet zomaar iedere vent ermee lastigvallen want sommigen hebben nog humane gevoelens. Uitlachen behoort namelijk niet tot de menselijke oplossing voor pijnpunten, maar hufterigheid zoekt het dan ook nooit in menselijke oplossingen. Zulk een vrouw komt pas tot zijn recht bij een man die zijn agressie exploiteert. Zoals de natuur in het asocialisme het altijd bedoeld heeft. (Asocialisme: het toelaten, ondersteunen, uitlokken of tentoonsprieden van maatschappelijk laatdunkend gedrag). Alleen al als ik kijk naar mijn persoonlijke levenssfeer is de vrouwelijke hufterigheid zoals het misbruiken van affect voor het effect te ver doorgeschoten en kan ik dat geen feminisme meer noemen, daarom is het een andere categorie: ascoialisme.
