De enige maatsstaf tegenwoordig lijkt te zijn de twee partners niet dezelfde hoeveelheid tijd en geld in elkaar inversteren om het te kwalificeren als misbruik. Hierbij laat ik buiten beschouwing de perverse prikkels zoals; vrouwenhandel en drugsmisbruik en andere illegale praktijken die voor zichzelf al het gebrek aan liefde uitschreeuwen.
Omdat in de moderen tijd elke relatie vervangbaar en even handig is als een wegwerpartikel is eeuwige trouw een belachelijke voorstelling van zaken geworden, behalve voor die 50% van alle huwelijken die niet op de klippen blijken te lopen. Blijkbaar zijn die huwelijken waarbij de de traditionele rolpatronen nog bestaan en ze elkaar misbruiken voor geld en sex nog vatbaar voor liefde, hoogstens omdat iedereen om ze heen in dat geluk wil geloven. Deze sociale epidemie door een besmetting van hypocrisie van dat geluksvirus wordt aangezwengeld door de emotie economie.
De tweedeling in rauwe emotie en tedere liefde is een zaak van de hele gemeenschap, die echter voor die maatschappelijke verplichting wegkijkt omdat de mens nu eenmaal de maat der dingen is. En laten zich vervolgens als stemvee afslachten en afleiden door allerlei cultuur hypes, sociaal georganiseerde crisissen en media brainwashing van de reinste giftige politiek soort. En de transitie kan beginnen middel een verpopping van de politieke correctheid naar de nieuwste newspeak met een bellyfeel for duckspeak.
