'Sletvrees' is een logisch vervolg op 'Beperkt Houdbaar' (2006), waarin Bergman de westerse schoonheidsidealen en de cosmetische industrie die de idealen versterkt en mede bepaalt, onderzocht. Gefotoshopte beelden in dames- en blootbladen: producenten van anti-rimpelcrèmes en cosmetisch chirurgen varen er wel bij dat vrouwen zich willen spiegelen aan deze droombeelden
....
De film maakte veel los, ook negatieve reacties. Misschien vooral door de oproep van Bergman - kind van een feministische moeder met okselhaar - tot massaal verzet tegen de industrie die onhaalbare perfectie predikt. Dat ze daarmee in de voetsporen trad van schrijfster Naomi Wolf, die in 1991 in 'The Beauty Myth' fel van leer trok tegen schoonheidsidealen die vrouwen in een snel veranderende maatschappij 'op hun plaats' zouden houden, leverde Bergman benamingen op als 'slachtofferfeministe'; daar valt met de beste wil van de wereld geen geuzennaam van te maken.
'Schoonheid en begeerlijkheid zijn onlosmakelijk verbonden met de vrouwelijke identiteit, klinkt het in 'Sletvrees'. Sterker, meent een seksuologe in de film: de eigen onweerstaanbaarheid is een belangrijke factor in het vrouwelijk seksleven: vrouwen raken opgewonden van begeerd worden. Hun lust loopt via de lust van een ander."
'via Blog this'
Als je mooier wilt zijn dan een ander is de prijs dat je je geloof in vriendschap dankzij de begeerte van anderen naar sex alleen nog maar koud kan veinzen, net zoals een lelijke een hardnekkig ongeloof heeft in het idee te worden versiert voor sex. Voor mooi kan de vriendschap dan nooit meer zijn dan een jaloersheid met alle rompslomp erbij in de knop, en men ook geeneen vriendschapsprijs krijgt voor het achterwege laten van alle sexuele toespelingen. Dit verschil is essentieel en onoverbrugbaar of men moet zich mooi voelen omdat men alles uit het leven heeft gehaald wat erin zat zonder te verzanden in het er uit zien als een reclameplaatje voor geld. Maar ook daar geld dat de mogelijkheden oneerlijk zijn verdeelt. Een beetje domme schoonheid met ervaring speelt gewoon begeertes zonder scrupules tegen elkaar uit, zielig he. Een slimme schoonheid is sowieso de hel, zelfs stiekum en laf.
Een beetje slet is iedere vrouw die reclame maakt voor sex, en geen hoer als ze het niet alleen maar voor geld doet, en wel een hoer is als ze zich alleen maar neuken laat voor alleen maar geld. Zulke vrouwen verbeuzelen hun tijd niet aan promiscuiteiten die ergens toe leiden. Ze weten dat het verschil tussen domheid en mannelijkheid flinterdun is, en daar maken ze dan ook handig gebruik van, terwijl ze allemaal de mannelijkheid dom hebben. Een echte vrouw haat niet anders, zolang je maar het 'coole' merk, statusberoep en een goed inkomen hebt op het wilde feest waar ze zich rijk wanen en daar komt geen greintje feminisme bij kijken, maar schaamteloze seksistische verwachtingen des te meer.
Gelukkig blijkt het esthetisch fascisme van hugh hefner tegenwoordig niet meer alleen beperkt tot vrouwen, maar is dat marktaandeel toegenomen tot beide geslachten. Zodat elke sympathie en vriendelijkheid voorgoed zoek is dankzij zijn dom gedicteerde fanclub. Discriminatie tegen lelijkheid kost dan ook 20 miljard per jaar. (1, 2, waarbij vooral mannen de dupe van de vleeskeuring blijken! Dit betekent namelijk dat de lelijkste mannen altijd al minstens 1% minder verdienen dan de mooiste vrouwen in voltijdbaan)
In het liefdeloze systeem waarin met de begeerte bedrogen worden voor de winnaars alleen maar reclame voor datzelfde systeem overbleef, heeft voor de verliezer de hatelijkheid van de prijs ook een prijs.
