Prins van Denemarken: Eer dat mijn kranke brein zich t’enemaal vergekt:
Eer dat mijn kranke brein zich t’enemaal vergekt
Weg zoete zotternij, fluks zeg ik wilt verreizen,
Eer dat mijn kranke brein zich t’enemaal vergekt.
Zo niet, dan angst en vaar in ’t zotte minnen stekt
En zorge vol verdriet, waarvan het hart mag ijzen.
O min, uit mijn verstand wilt dan terugge deizen,
Gij die mij het vernuft met loze schijn bevlekt.
Fluks zoete zotternij, weg zeg ik, en vertrekt
Met uw beloften schoon van ijdele gepeizen.
Dat men der minnen kracht in zijn gemoed gedoogt
Wanneer een vaste grond zich aan uw hoop vertoogt,
is enigszins gera’en, maar die kunt gij niet vinnen.
Te minnen zonder hoop is droom en beuzeling:
Dies zoete zotternij vertrekt van hier gering,
Weg zeg ik, en vertrekt uit mijn verwarde zinnen.
Sonnet
uit: Zo sprak mijn lief mij toe : de mooiste liefdesgedichten – P.C. Hooft
