Het recht om de gordijnen te mogen sluiten :: nrc.nl: Privacy is een pijler van de rechtsstaat. Zonder, belanden we in een strafrechtstaat waarin de burger is onderworpen aan de informatiemacht van de overheid of het bedrijfsleven. Een nationale DNA-database zou er mooi in passen. Koops wees er al op dat we in feite nu een paradigmawisseling beleven. Ooit verzamelde de staat alleen informatie die aantoonbaar nodig is voor de opsporing. „Tegenwoordig is het uitgangspunt bijna: zoveel mogelijk informatie verzamelen, en als blijkt dat informatie niet relevant is, kan deze worden weggegooid (of bewaard voor latere doeleinden, want wie wat bewaart die heeft wat).”
"
Wanneer eindigt de privacy en begint de chantage, zelfs als de verzamelde info daarvoor helemaal niet bedoeld was? Dat is een gewetensvraag of ethische kwestie
die voor onze bemoeizuchtige regelzieke samenleving vast wel eens te beantwoorden was.
Maar voor elke (cyber)stalker in ons is een zulks niet grensverleggend maar grensoverschrijdend. Wat is info anders dan de verzameling anekdotes en onzin door elke Big Brother gevonden die is gekoppeld aan internet. Wat heb je aan appels zonder antwoorden en antwoorden zonder peren?
Wat betekent geluk en pech? Wat is info nog als het niet meer is dan een statistische kans op fatsoen?
Wat is het geweten van een (karakter)moordenaar? Wat betekent verliezen in een glazen huis?
Waarom zou iemand mijn aandacht willen? Om verhaal te halen?
Wat als internet geen liefde is maar een vals licht of domme schijn?
Het kruimelspoor van klein duimpje leidt niet altijd het bos uit, integendeel.
En het hele bos omhakken of in de fik zetten is niet altijd veilig, of staan ze op een verjaardagstaart?
Ik ben hier aardig aan het afdwalen.
Als chantabele intimiteiten niet meer prive maar ook foutief of achterhaald zijn, wie is dan de chanteur geweest, en wat is dan nog de zin ervan? WTF didn't you do to me, is dus de nieuwste cybertrend.
Het kan toch niet zo zijn dat de ene zich constant doet verbergen voor de ander.
Aangezien de meerderheid dat wel lijkt te doen (schrijver incluis) is internet nooit het platform voor, zoals de engelsen het mooi zeggen: closure. Al zou ik het graag willen, de rotbak blijft de domme adressering.
Als je een verhaal schrijft en de hoofdpersoon bestaat maar de meeste feiten zijn onbekend moet schrijven niet stalken zijn maar verzinnen, als je verliefd word op de hoofdpersoon in je verzinsel met de verzamelde feiten zit je met het probleem dat je verzameling onvoldoende is en de hoofdpersoon je misschien haat en te dicht op het verhaal.
