'De stervende mens is tegenwoordig een 'loser' die je graag wegmoffelt' - Nieuws - VK: Deze maakbaarheidsboodschap sluit goed aan bij de meritocratische tijdgeest. Dat is overigens wel een tijdgeest die zo zijn keerzijden kent. Want wanneer gezondheid en geluk verdiensten zijn die op het eigen conto kunnen worden bijgeschreven, dan geldt hetzelfde voor ongezondheid en ongeluk. De norm is veilig en vitaal leven, en wie daarvan afwijkt of zich door tegenslagen uit het veld laat slaan, heeft dat aan zichzelf te wijten. Ook dat is immers een keuze, luidt de impliciete boodschap. Het is dan ook geen toeval dat het begrip 'loser' vandaag de dag het scheldwoord is dat op de lippen van de gemiddelde tiener bestorven ligt.
...
Het kapitaal dat we 'leven' noemen is namelijk niet alleen toegenomen (we worden ouder), het is tevens in zichzelf rond gaan zingen.
...
Maar de excessieve toename van oud leven in combinatie met een levenshouding die de niet-zieke mens als norm beschouwt, is onhoudbaar. Het ontbreekt ons eenvoudigweg aan middelen om dit allemaal in stand te houden.
...
Vroeg of laat worden velen van ons geconfronteerd met de vraag hoe lang het leven nog waard is geleefd te worden. Om te voorkomen dat deze existentiële afweging ons uit handen wordt genomen door bureaucratische rekenmeesters die er een kille kosten- en batenafweging van maken, moeten we ons ontworstelen aan een ethos dat zich krampachtig aan het leven vastklampt. Maar ook voor de politiek ligt hier een opdracht. Het accent moet worden verlegd van bio-politiek die het leven tot elke prijs in stand houdt, naar een verlichte vorm van thanatopolitiek die het leven ontvankelijk maakt voor de dood.
Het zou een verdienstelijk en nuttig zelfhulpboekje zijn: Mens, durf te sterven!
"
En terwijl de mogelijk tot eeuwig leven binnen handbereik ligt, maar helaas is het crisis en dan mag je blijkbaar wel een paar luitjes meer over de kling jagen, zoals het artikel suggereert.
