Het blijft een fascinerend ding, onze maan. NASA’s Goddard Space Flight Center vond dat schijnbaar ook en maakte een fraai filmpje over de geschiedenis van onze metgezel.
In grote lijnen begon de geschiedenis van de maan zo’n 4,5 miljard jaar geleden toen de jonge aarde zou zijn geraakt door het object Theia (formaat Mars, ongeveer de helft van de aarde). Door de klap kwam er een berg ‘ruimtepuin’ vrij die samenklonterde tot de maan, die sindsdien op gemiddeld 384.450 kilometer bij ons vandaan staat.
‘In den beginne’ was de maan bedekt door een gloeiendhete laag magma, die naar verloop van tijd afkoelde en een relatief vlak oppervlak achterliet. Dat veranderde door het grote oerbombardement, waarbij allerlei restanten van het ontstaan van het zonnestelsel op de planeten en hun manen klapten. De grootste raakte 4,3 miljard jaar geleden de zuidpool van de maan en vormde het Aitkenbassin met een middellijn van 2500 kilometer en een diepte van 13 kilometer. Maar een paar kraters, zoals Copernicus en Tycho, zijn van recentere datum.
Na het ontstaan van het Aitkenbassin werd de maan nog miljoenen jaren gebombardeerd door allerlei kleinere meteorieten. En die zorgden zo’n 3,8 miljard jaar geleden voor het ontstaan van vulkanische activiteit op de maan, waardoor het oppervlak nog pokdaliger werd dan het al was.
Na die periode waarin het vulkanisme afnam en uiteindelijk stopte, begon ongeveer 1 miljard jaar geleden de laatste fase in de ontwikkeling van de maan. Er volgen nog een paar middelgrote meteorietinslagen en sindsdien is de maan het ‘grijze’ bolletje dat vandaag de dag boven onze hoofden hangt.
Overigens krijgt de maan er nog steeds kratertjes bij doordat er om de paar minuten een meteorietje ter grootte van een paar centimeter inslaat. En gemiddeld één per maand zorgt de inslag van een iets grotere meteoriet voor een nieuwe krater van ongeveer een meter doorsnede.
Bron en beeld: NASA
In grote lijnen begon de geschiedenis van de maan zo’n 4,5 miljard jaar geleden toen de jonge aarde zou zijn geraakt door het object Theia (formaat Mars, ongeveer de helft van de aarde). Door de klap kwam er een berg ‘ruimtepuin’ vrij die samenklonterde tot de maan, die sindsdien op gemiddeld 384.450 kilometer bij ons vandaan staat.
‘In den beginne’ was de maan bedekt door een gloeiendhete laag magma, die naar verloop van tijd afkoelde en een relatief vlak oppervlak achterliet. Dat veranderde door het grote oerbombardement, waarbij allerlei restanten van het ontstaan van het zonnestelsel op de planeten en hun manen klapten. De grootste raakte 4,3 miljard jaar geleden de zuidpool van de maan en vormde het Aitkenbassin met een middellijn van 2500 kilometer en een diepte van 13 kilometer. Maar een paar kraters, zoals Copernicus en Tycho, zijn van recentere datum.
Na het ontstaan van het Aitkenbassin werd de maan nog miljoenen jaren gebombardeerd door allerlei kleinere meteorieten. En die zorgden zo’n 3,8 miljard jaar geleden voor het ontstaan van vulkanische activiteit op de maan, waardoor het oppervlak nog pokdaliger werd dan het al was.
Na die periode waarin het vulkanisme afnam en uiteindelijk stopte, begon ongeveer 1 miljard jaar geleden de laatste fase in de ontwikkeling van de maan. Er volgen nog een paar middelgrote meteorietinslagen en sindsdien is de maan het ‘grijze’ bolletje dat vandaag de dag boven onze hoofden hangt.
Overigens krijgt de maan er nog steeds kratertjes bij doordat er om de paar minuten een meteorietje ter grootte van een paar centimeter inslaat. En gemiddeld één per maand zorgt de inslag van een iets grotere meteoriet voor een nieuwe krater van ongeveer een meter doorsnede.
Bron en beeld: NASA
